- Mogłabym się przyzwyczaić do takich nagłych pokładów czułości. Paryż ma na ciebie niewytłumaczalny wpływ - zauważyła ciepło, z wyraźnym rozbawieniem w głosie. Podczas, gdy składał kolejne, pospieszne pocałunki na jej ciele, niewinnie przeczesała palcami jego jasne włosy i czule pogłaskała po głowie.

Niespiesznie wsunęła na siebie czarną, koronkową bieliznę i zabrała się za przymierzanie kolejnej misternie odszytej kreacji. Ta konkretna ewidentnie wykorzystywała pewne pokłady magii, ponieważ jej wolno opadające końce wiły się i poruszały, jakby były żywe. Intensywna czerwień połączona z głęboką czernią bardzo przypadła jej do gustu. Lubiła takie połączenia.

Lgnął dość szybko do jej rąk, nieświadomy, że jego nagła otwartość na bodźce jest spowodowana wyjątkowo paskudnym eliksirem z grupy amortencji. Zwykle utrzymywałby dystans, nawet gdyby po jego głowie krążyły różne myśli. W końcu był świetnym oklumentą, a jego zdolność panowania nad sobą i lodowaty sarkazm tworzyły podstawę jego osobowości. Powinien być powściągliwy w słowach i gestach. A jednak w tym momencie nie potrafił zrobić żadnej z tych rzeczy. Był rzucony na pastwę swoich żądz, które powoli doprowadzały jego mózg do konsystencji malinowego dżemu.

Bezwolnie patrzył, jak dziewczyna powoli zakłada na swoje lekko opalone ciało koronkową bieliznę. Wkrótce założyła również czarno-czerwoną suknię krojem przypominającą kimono. Magia unosiła lekko fragmenty materiału tak, ze zdawał się żyć własnym życiem. Czy mógłby w ogóle powiedzieć, że w którejś z tych wybranych sukni Moore wygląda źle? Nie wydawało się by był do tego zdolny, tym bardziej, że musiałby w tym przypadku skłamać. Musiał wyjść z tej przymierzalni, żeby złapać odrobinę oddechu. Czuł już mrowienie w całym ciele.
- Załóż jeszcze tę zieloną - powiedział, wysuwając się powoli z przymierzalni i idąc po suknię zawieszoną na wysokim wieszaku w kolejce oczekujących.

1 2

Kto mógłby podejrzewać, że niewinne wyjście na kawę i ciastko mogło skończyć się próbą dorzucenia do podwieczorku magicznej pigułki gwałtu?

Kiedy młody mężczyzna opuszczał przymierzalnię, uśmiechnęła się do niego lekko i kiwnęła głową. Wkrótce jednak okazało się, że w przypadku tej konkretnej sukni potrzebowała znaczącej pomocy ze strony pracujących w butiku asystentek - suknia była na nią o wiele za długa, nawet gdy dziewczyna założyła do niej wysokie szpilki. Gdy jednak udało się wszystko dopasować, ubranie układało się zjawiskowo na jej szczuplym, proporcjonalnym ciele, pięknie podkreślając nogi, talię, oraz plecy.

- Czy w ten sposób zamierzasz udawać, jakbym była jedną z twoich znajomych slizgonek? - zapytała z rozbawieniem, wychodząc na środek sklepu, aby dobrze mu się pokazać.

Avery obejrzał suknię, obchodząc dziewczynę dookoła i podał jej kolejny model w tym samym kolorze.
- Pasuje ci zieleń, ale coś jest nie tak z tym krojem. Sam nie jestem pewien co, może jest za mało ślizgoński... - stwierdził nieco złośliwie, odnosząc się do jej wypowiedzi. - Spróbuj tej, może będzie lepsza.

W między czasie poprosił obsługę o filiżankę herbaty, przysiadając na kanapie. To było dla niego bezpieczne miejsce z dala od niemożliwych do powstrzymania pokus. Jego umysł wciąż błąkał się za tamta cienką zasłoną, śledząc jej niewidoczne teraz ciało. Nagle zapragnął, by był już wieczór i żeby szlag trafił cały Paryż i wszystkie jego dzielnice z osobna.
sukienka

- czyli jednak, na tym polega twój sprytny plan. Pranie mózgu i zmiana domu. Sprytnie to sobie wykombinowaleś - zazartowala, kierując się z powrotem w stronę przymierzalni. Po kilku minutach, wychynela z niej po raz kolejny, tym razem w kolejnej zaproponowanej przez Matthew kreacji. Szeroki dekolt ładnie eksponowal jej szczupłe, ksztaltne ramiona i wystające obojczyki.

- jaki jest werdykt szanownego jury? - zapytała, wystawiając przed siebie jedna nogę i opierając rękę o biodro. Rasowa modelka, nie ma co. Tylko ktoś ukradł jej jakieś 20 centymetrów.

- Tak, ta jest lepsza - stwierdził kiwając głową z aprobatą, po czym zwrócił się do ekspedientek. - Panie ją zapakują wraz z dwiema poprzednimi i dodadzą do mojego rachunku.

Powolutku zaczął się uspokajać. Zamknął na chwilę oczy, gdy Moore wróciła do przymierzalni i próbował osiągnąć swoiste zen. Było to z jakiegoś powodu zupełnie niemożliwe. Ekspedientki nawciskały im jeszcze z tonę bardziej lub mniej ekscentrycznych ubrań. Kiedy pomyślał ile jeszcze sklepów było przed nimi, uznał, że ten dzień zapewne zapisze się w historii jako dzień jego śmierci.

Na szczęście Matthew, przynajmniej nie musiał nosić tych wszystkich toreb, pudełek i tobołków, a jedynie zamówił dostarczenie ich bezpośrednio do hotelu.

Niedługo później, ponownie przemierzali szeroką uliczkę, przyglądając się kolejnym wystawom.
- Jaka piękna wełna - westchnęła, przyglądając się manekinom przebranym w proste, klasyczne spodnie z wysokim stanem, utrzymane w jesiennej kolorystyce swetry i piękne, obszerne płaszcze. Nic zresztą dziwnego - stali tuż przed butikiem Loro Piana, niekwestiowanego mistrza wyrobów wełnianych.

To było długie popołudnie, Moore przeczołgała do przez Loro Piana, wychodząc z całym wagonem wełny we wszystkich możliwych wariantach, a jej spojrzenie, kiedy przylepiła się do trenczów i szalików Burberry, sprawiło, że nie potrafił jej odmówić. Pod koniec ulicy i po zwiedzeniu wszystkich butików ekskluzywnych marek stwierdził, że za te wszystkie rzeczy mógłby kupić kilka budynków w centrum Londynu, co właściwie było całkiem zabawne. Kiedyś jego matka zainwestowała całkiem sporo pieniędzy w akcje kilku z tych salonów mody i nie mógł powiedzieć, że ta inwestycja się nie zwracała ani że nie wpływało to na ceny produktów, które wpisywano na jego rachunek.
Dochodziła godzina 20:00 i jeśli być szczerym, marzył o tym, by odpocząć przez chwilę w hotelu, jeśli miel wybrać się jeszcze do dzielnicy sztuki, gdzie planował zjeść kolację.

Czy dali się ponieść? Zdecydowanie. Jednak zachęcający uśmiech Matthew i powłóczyste spojrzenia, którymi ją obrzucał sprawiały, że nie mogła czuć się źle, przymierzając kolejne części garderoby. Można było zaryzykować stwierdzenie, że upiła się wszystkimi tymi fakturami, materiałami, kolorami i projektami.

Wprawdzie zdawała sobie sprawę, że Matthew musiał wydać sporo, ale jakoś nie skojarzyła, że wszystkie te przedmioty musiały lekką ręką wynieść go ze dwadzieścia tysięcy galeonów.

Gdy w końcu dotarli do hotelu, brunetka od progu rozglądała się po nim z wyraźnym zainteresowaniem. Miejsce przypominało bardziej wnętrze pięknego muzeum, niż czysto użytkowy budynek, w gmachu którego zawierano intratne kontrakty, zdradzano małżonków i... wyrzucano telewizory przez okno, jeśli akurat było się rozkapryszoną gwiazdą.

Dopiero, kiedy znaleźli się w pokoju hotelowym (który prawdę powiedziawszy bardziej przypominał całe mieszkanie niż pokój) dotarło do niej, jak wielkie zakupy zrobili.

- Jesteś pewien, że wystarczy roku, żeby to wszystko założyć? - zapytała z nutą zmieszania w głosie.

- Przynajmniej będziesz miała wybór - odpowiedział wzruszając ramionami i uśmiechając się pogodnie. Avery nigdy nie uśmiechał się pogodnie. uśmiechał się ironicznie, sarkastycznie, gorzko, sztucznie, złośliwie, ponuro, z satysfakcją, czarująco, tajemniczo, ale nie pogodnie. Paskudny eliksir mieszał mu w głowie. Unikał patrzenia zbyt długo na dziewczynie, bo w jego głowie ciąż pojawiały się obrazy wcale nie gorsze niż w przymierzalni, a to psuło jego osąd sytuacji.

Usiadł na brzegu łóżka, gdy po chwili zauważył pewną niedogodność, czy też okazję jak kto woli.
- Hmm, o ile dobrze pamiętam rezerwowałem wokół z dwoma łóżkami... Powinienem pójść do recepcji spróbować to wyjaśnić? - zapytał niemal retorycznie, wstając z pościeli i przeczesując włosy dłonią.

Na jej twarz po raz kolejny tego dnia wpłynęło rozbawione zaskoczenie - lub też zaskoczone rozbawienie, jak kto woli. Matt był prawie... ciepły?

- Nie przypominam sobie, żeby do tej pory specjalnie przeszkadzało ci goszczenie mnie w swoim łóżku - odpowiedziała prosto, a następnie podążyła za nim, by również przysiąść na miękkim materacu. Choć gorset był do niej idealnie dopasowany, miała ochotę w końcu móc się zgarbić i ułożyć w nieco bardziej komfortowej pozycji. Wyciągając dłonie w stronę swoich pleców, rozsupłała sprawnie trzymające go w miejscu sznurowanie i zsunęła z ciała. Skórzane spodnie i cienki golf były o wiele wygodniejsze. Przeciągnęła się i położyła na łóżku, z rękami wyciągniętymi nad głową.

- Chciałem z uprzejmości dać ci chociaż pozór wyboru - odparł sarkastycznie, w tych słowach już bardziej przypominając prawdziwego siebie.

Nie odrywał wzroku, gdy zdejmowała gorset, nawet jeśli pod nim znajdowała się jeszcze bluzka z golfem. Ułożyła się na łóżku swobodnie. Jej luźna postawa wręcz prosiła, aby do niej dołączył. Położył się więc obok, wyrównując oddech i przeciągając się lekko. Po całym dniu czuł lekkie spięcie mięśni i pulsowanie w kręgosłupie.
- Powinnaś wziąć eliksiry - przypomniał sobie i wyszarpnął z kieszeni kilka fiolek. Zrobił to co prawda o kilka godzin za późno, ale lepsze to niż zupełne pominięcie dawki. W zasadzie powinien był zabrać maści, żeby nasmarować dla pewności jej ciało, a zwłaszcza plecy, jednak zapomniał o tym w ferworze przygotowań. Podał jej szklane naczyńka z kolorową zawartością i zachęcająco potrząsnął dłonią.

Zaśmiała się, słysząc uwagę blondyna i obróciła głowę w bok, by spojrzeć na niego rozbawionymi, psotnymi oczami.

- Tak? W takim razie co by się stało, gdybym zapytała o osobną sypialnię? Przykułbyś mnie kajdankami do łóżka? - zapytała, obracając się na bok i podpierając głowę na ręce. W odpowiedzi, zostały jej podstawione pod nos fiolki z kilkoma eliksirami.

- Ech, skoro już zainwestował to może nie będzie próbował otruć... - westchnęła cicho i po kolei wypiła zawartość każdego z naczyń.

- Wtedy musiałabyś spać w tej osobnej sypialni bez mojego wspaniałego towarzystwa. To wielka strata - odpowiedział, krzywiąc się w złośliwym uśmiechu. Marzył teraz o drzemce. To było takie kuszące. Niestety nie mieli na to czasu. Dziesięć minut spokoju powinno było mu wystarczyć przed rzuceniem się w wir kolejnych zajęć.

- Co chciałabyś zobaczyć najpierw? - zapytał, wciskając jej w dłoń kupiony wcześniej w recepcji przewodnik, otwarty na dziale traktującym o magicznej dzielnicy sztuki. Tym razem planowanie postanowił zostawić w dużej mierze dziewczynie. On po prostu podda się i wykona misterny plan.

- Faktycznie, byłaby to niepowetowana strata - roześmiała się, obserwując jak chłopak się przeciągał. Czyżby odległość dzieląca ich od jego rodzinnej Anglii była tym, co dawało mu ten spokój i lekkość ducha?

- Przewodnik? Matthew, ile my mamy lat, osiemdziesiąt? - zapytała i teatralnie opadła z powrotem na poduszki, że pokazać jak bardzo ją osłabiał ten poziom geriatrii. - Poszłabym na spacer i do galerii sztuki. A kolację możemy zjeść w jakimś lokalu z dobrymi drinkami i muzyką na żywo. Zobaczymy, co nam się spodoba, kiedy będziemy na miejscu, hm?

- Tak, osiemdziesiąt to prawie tak dobra liczba jak... - zaczął sarkastycznie, ale urwał w połowie nie ważąc się dokończyć zdania. - Sugerowałem, że jest wiele opcji. Zabiorę cię wszędzie, gdzie chcesz. Od opery, filharmonii, przez teatr,, galerie sztuki, sklepy z artefaktami, antykami, po kluby, restauracje, kabarety, koncerty, sklepy ze sprzętem muzycznym, księgarnie, specjalistyczne sklepy dla artystów... A jak będziesz chciała zobaczyć francuski burdel w dzielnicy czerwonych latarni, to nawet i tam cię zabiorę - odpowiedział, bawiąc się folderem. - Po prostu powiedz co cię interesuje i czego szukasz.

Wylegując się na plecach, podgiął nogi i założył prawą stopę na lewe kolano dla wygody. Nie otwierał nawet oczu. Jego plecy wsiąkał swobodnie w pościel. Wyglądał teraz tak spokojnie jak alabastrowa rzeźba. Poluzowana, rozpięta przy szyi czarna szata malowniczo spływała po jego ciele.

Obróciła się na brzuch, słuchając z zaciekawieniem wymienianych przez niego opcji.

- Do wymienionych przeze mnie przed chwilą propozycji dopisz proszę antyki. Zawsze ciekawily mnie takie miejsca - stwierdziła radośnie, przyglądając mu się z rozbawionymi ognikami w oczach. - Po co mam iść do burdelu, jeżeli mam tutaj ciebie? Myślisz, że ktokolwiek tam będzie w stanie popisać się większą fantazją? - dopytywała, wyciągając w stronę jego czoła dłoń, z którego odsunela pasma białych włosów. Wyglądało na to, że wycieczka pomimo dość intensywnego planu pozwalała Matthew po prostu odpocząć.

Jeszcze pięć minut. Wbrew pozorom wszystkie ostatnie wydarzenia wykończyły go. Po prostu nie miał czasu o tym myśleć. Wciąż próbował poradzić sobie z nowym obiegiem czarnej magii w swoim organizmie. Pieczęć wyrównała i poszerzyła kanał kierowania magią, ale wymagała też skupienia. Silniejsze emocje szybciej doprowadzały do wycieków silnej aury manifestującej się w różny sposób. Do tego więź. Nieustannie musiał na nią uważać. Jeśli chciał zachować Moore jako interesujący... Obiekt, zabawkę, musiała zachowywać się zgodnie z własną wolą.Chciał na tę wolę wpływać w każdy, prócz magicznego sposób.
- Dobrze, dopisujemy do listy - mruknął cicho, wciąż nie otwierając oczu. - Czy ty nie przeceniasz mojego doświadczenia? Aż tak rozwiązłego trybu życia na co dzień nie prowadzę.

Zupełnie pominął ową sugestię, ktora znalazła się w jej słowach, a która wywołała kolejną lawinę zupelnie nieprzyzwoitych myśli w jego głowie.

Wieczór zapowiadał się całkiem przyjemnie, choć dość spokojnie. Z drugiej strony, czy w ogóle miałaby siłę na jakieś większe szaleństwa? Na razie chyba jeszcze nie, ani psychicznie, ani fizycznie. Szczęśliwie jednak, humor póki co jej dopisywał.

- Doświadczenie każe mi wierzyć w co innego - odpowiedziała z rozbawieniem, obserwując spokojną twarz Matthew. Ten widok dobrze na nią wpływał - trudno powiedzieć, czy przez wpływ jego magii, czy po prostu przez relację, która zdążyła się między nimi wytworzyć. Było coś niezwykłego w obserwowaniu Matta w tak innym niż na co dzień wcieleniu. Ostatecznie, przecież prywatne demony nie opuszczały tego chłopaka nawet, kiedy spał.

Nie wiedziała, czy nie naruszy tego spokoju, ale jakaś część jej pragnęła być jego częścią. Z tego powodu podciągnęła się nieco na łóżku i oparła głowę o bark blondyna. Ułożyła się wygodniej i oparła plecami o jego bok.

Avery otworzył kontrolnie jedno oko, kiedy tyłek w skórzanych spodniach oparł się o jego biodro. A już zaczynał usypiać. Dziewczyna przylgnęła plecami do jego boku. Chyba oboje byli trochę zmęczeni.
- Nie wziąłem maści na twoje plecy - powiedział z cichym westchnieniem. Teraz zdał sobie sprawę z tego jak złym pomysłem był gorset dotykający pośrednio ran, które leczyły się w dużej mierze samodzielnie i powoli, bo nie chciał przeładowywać jej eliksirami. Przez cały dzień miała na sobie zaklęcia maskujące, więc nie widział jak to wyglądało. Przypuszczał, że przy tak dużych naciskach część skaryfikacji mogła różnie zareagować. Powinien był je smarować, skoro nie zamierzał się teraz bawić tą częścią jej bólu. Ich więź była zbyt świeża by teraz to robić. Nie potrafił jeszcze precyzyjnie nad tym panować. Mógłby ją przypadkiem zabić, zatracając się w swoich fantazjach. Niewątpliwie stworzył piękne dzieło na jej skórze, jednak wymagało ono należytej pielęgnacji, maści i eliksirów, by zachowało formę, która nie oszpeci jej ciała. Chciał by blizny były wąskie, równe, jaśniejsze od reszty skóry po wygojeniu. Miał ochotę tchnąć w nie magię, by jak magiczne tatuaże mogły manipulować po części swoim wyglądem. Przez jego głowę przemknęła mroczna myśl o tym, jak mógłby się owym żywym wzorem chwalić przed innymi śmierciożercami. Mógłby ją zabierać na przyjęcia elit w sukniach z odsłoniętymi po same pośladki plecami. Widział w swojej wyobraźni jak przechodzą ich dreszcze zarówno przerażenia jak i mrocznej fascynacji. Chciał się chełpić swoim dziełem, chciał ją prowadzić na złotym łańcuszku jak wielką czarną panterę, której ledwie widoczne cętki błyszczą w świetle kryształowych żyrandoli. Piękną, niebezpieczną, poskromioną tylko na tyle na ile pozwalał jego łagodny głos.

- Czy czujesz teraz silny ból - zapytał, dotykając lekko jej pleców końcami palców, choć pytanie zdawało się retoryczne. Musiała czuć ból. To było jego zaniedbanie, jego niedoskonałość.

Gdy Avery zadał jej pytanie, była nim lekko zaskoczona. Czy czuła ból? Nie, właściwie to nie... być może niewielki, ciągły, ten do którego człowiek przywyka i dopóki dłużej się nad nim nie zastanowi, potrafi właściwie przejść nad nim do porządku dziennego i uparcie ignorować.

- Raczej niewielki - odpowiedziała, nie wiedząc za bardzo, czy mogła zmienić pozycję. Nie była pewna, czy sposób, w jaki znosiła regenerację pleców wiązał się z ilością i rodzajem przyjmowanych medykamentów, naturalnym wysokim progiem bólu, faktem, że od zawsze wszystko goiło się na niej jak na psie... a może nawet tym, w jaki sposób magiczna więź ingerowała w funkcjonowanie jej organizmu.

Avery przeciągnął się lekko, rozpraszany przez wiele sprzecznych obrazów, które wirowały mu w głowie. Każdy z nich był niezdrowy. Różne pragnienia buzowały w nim, tworząc wybuchową mieszankę. Przeciwko każdemu z nich powtarzał, że jest niewłaściwe miejsce i niewłaściwy czas. Instynkt jednak narowił jego umysł, który skręcany więzami ograniczeń gorzał niebezpiecznie, przepalając ślady eliksiru, który robił w nim tylko większy zamęt.
- I nie boisz się odwracać do mnie plecami? - zapytał, teraz wiercąc jej w karku dziurę swoim przeszywającym wzrokiem.

Zesztywniała nieco, słysząc pytanie, w którym kryła się zawoalowana groźba.

- Mam wrażenie, że włożyłeś już zbyt wiele wysiłku w leczenie ich, by teraz robić samemu sobie na złość - odpowiedziała, próbując zachować spokój w głosie. Nie mogła jednak powstrzymać się przed obróceniem się na plecy, by spojrzeć Matthew w twarz. Na jej twarzy widać było dość spore zdezorientowanie.

- Och, myślałem, że już zapomniałaś - powiedział powoli, a jego głos był tym głosem, który słyszała już wcześniej, jednak tamtym razem brakowało mu tego szalonego błysku w oku. Nie poruszył się o milimetr ale sama jego obecność stwarzała wrażenie, jakby przyciskał ją do podłoża. Otepieńcze ślady eliksiru zniknęły z jego umysłu, pozostawiając niezaspokojenie, wzburzony organizm i całą plejadę tragicznych konsekwencji, w postaci gwałtownego obniżenia sinusoidy nastroju Avery'ego do poziomu, w którym wychodził z niego potwór. - Wyglądasz tak spokojnie.

- Nie powinnaś zapominać - podkreślił, patrząc w jej oczy i uśmiechając się w sposób, który zupełnie odmienił jego oblicze, które miała okazję oglądać przez ostatnie godziny. Nie był już nawet tym chłodnym, kulturalnym Averym, który opatrywał jej rany. Powinna dobrze wiedzieć, czym był ten wzrok. Wzrok, który już widziała, ale który nigdy nie osiągał tej intensywności i nigdy nie był skierowany bezpośrednio na nią.

Nie podobał jej się ten głos i zupełnie się go nie spodziewała, tym bardziej, że tak naprawdę od samego rana (czy nawet od zeszłego wieczora) Matthew miał wyjątkowo dobry humor. Co się nagle stało, że w ułamku sekundy zmienił swoje podejście o 180 stopni?

- Prz-przepraszam... - jęknęła cicho, nawet nie zauważając, że głos załamał jej się nieco, wypowiadając to krótkie słowo. Oparta na łokciu, odsunęła się odrobinę od Matta, patrząc na niego z nagłym strachem tańczącym w zielonych oczach. Co miał zamiar teraz zrobić? Uderzyć ją? Ukarać? Tylko za co? Za stracenie czujności, za chwilę spokoju?