- Jestem absolutnie trzeźwy, Nathalie, po prostu musimy się pośpieszyć - stwierdził z radosnym uśmiechem na twarzy. Jego włosy po poprzednim upadku były nieco zmierzwione. Normalnie rzuciłby już kilka zaklęć aby poprawić swój wizerunek i osiągnąć nieskazitelność wyglądu. Teraz spoglądał tylko w dół na układającą się kształtnie zawartość gorsetu gryfonki. Czy ona zawsze miała taki ponętny, okrągły biust, czy po prostu wcześniej się nie przyglądał.

- Mhm, do hotelu, tak, to chyba dobry pomysł - powiedział, uśmiechając się niemal jednoznacznie sugestywnie.

Wkrótce dotarli do sklepu Aveline'a mieszczącego się na wysokości środka alei i z cichym dźwiękiem dzwonka weszli do środka. Liczne witryny z poukładanymi na aksamitnych poduszeczkach różdżkami były oświetlone niczym w sklepie z biżuterią.

- Dobrze, tylko uważaj, bo błagam, zaraz kogoś stratujesz - jęknęła, niepewnie przebierając krótkimi nogami na kocich łbach. Oczywiście, lubiła buty na obcasie, ale do kurwy nędzy - nie na takiej nawierzchni!

Wypuściła tylko cicho powietrze z płuc, słysząc jego ochoczą odpowiedź. Miała nadzieję, że tam będzie łatwiejszy do okiełznania. Tymczasem, tuż przed wejściem do sklepiku ostrożnie wyplątała się z objęć Avery'ego. Obawiała się, że gdyby weszli tam tak jak stali, Matthew nie byłby zbyt zadowolony po tym, jak doszedł by już do siebie.

- Dzień dobry. Szukam różdżki do magii artystycznej i trasmutacyjnej - przywitała się dość niepewnie. Nie miała pojęcia, czy tym razem ktoś się nad nią zlituje i przejdzie na angielski, czy dalej będzie musiała liczyć na pełne wsparcie Matthew.

- Dzięń dobry! - odpowiedział jej różdżkarz z lekko słyszalnym francuskim akcentem. - Mam kilka interesujących różdżek wzmacniających czary kreatywne i transmutacyjne, może któraś z nich okażę się być odpowiednia. Która ręka jest dominująca?
Okazało się, że mężczyzna doskonale radził sobie z ich rodzimym językiem. Najwyraźniej Brytyjczycy byli dość częstymi klientami w jego sklepie.

- Potrzebujemy czegoś specjalnego, panie Aveline, czegoś co będzie dobrze współpracować z mroczną aurą. Cena nie gra roli, interesuje nas tylko najwyższa jakość drewna i rdzenia. Wie pan, specjalne zamówienie. Runy ochronne, inkrustowany chwyt - dodał Avery od niechcenia, przyglądając się oszklonym witrynom i mimowolnie przesuwając palcami po talii dziewczyny, mimo że ta przed chwilą zrzuciła jego ramię.

- Proszę chwilę poczekać - poprosił Raphael Aveline, kierując się na zaplecze z wyraźnym błyskiem w oku.

Po chwili mężczyzna wrócił lewitując około dziesięciu szklanych szkatułek ze złotymi zdobieniami i przeróżnymi różdżkami w środku i układając je na pustym dotąd stoliku pośrodku sklepu.
- Proszę obejrzeć i przetestować, zwracając się z różdżką w tamtym kierunku - wskazał, pokazując dłonią na czarną kulę leżącą w kącie pomieszczenia. - Kiedy kula pod wpływem czaru zaświeci się wyraźnie na zielono, wtedy wiadomo, że rzucane różdżką zaklęcia mają prawidłowy poziom mocy. Proszę o rzucanie bezpiecznych, prostych zaklęć takich jak na przykład "Lumos".

Tak! Nareszcie ktoś w tym pięknym, choć parszywym kraju, kto potrafił się porozumieć jak człowiek!
- Nawet pan nie wie, jak bardzo cieszy mnie, że słyszę z pana strony angielski. Bardzo profesjonalne podejście do klienta - pochwaliła z szerokim uśmiechem, by po chwili spojrzeć nieco spode łba na Matthew. Różdżka dla mrocznej aury, tak? Ciekawe, kto planował nią rzucać tego typu czary.

- Chcesz, żeby w szkole podejrzewali mnie o kradzież tej różdżki? - zapytała półgłosem, gdy sprzedawca opuścił na chwilę główną salę. Obróciła się w stronę Matthew, by przyjrzeć mu się dokładniej, wręcz trochę podejrzliwie. Nie podobał jej się ten uśmiech, ale cieszyła się, że go mieć na oku.

Mimo że przyjęła dotyk na talii z przyjemnością, ta nagła wylewność nadal wydawała jej się zaskakująca. Avery ewidentnie zachowywał się, jakby wypił o kilka szklanek whisky za dużo.

- Bardzo panu dziękujemy - uśmiechnęła się do sprzedawcy i odeszła od Matta na kilka kroków, żeby uważniej przyjrzeć się zaproponowanym różdżkom. Żadna z nich ani odrobinę nie przypominała jej ciemnobrązowego, prostego magicznego patyka. Aż trudno było jej sobie wyobrazić, ile te bogato zdobione, smukłe cacka ułożone w wyściełanych atłasem pudełeczkach mogły kosztować.

Z pewną dozą niepewności sięgnęła po dość prostą różdżkę wykonaną z ciemnobrązowego drewna, a rączka przypominała w dotyku chłodny, szlachetny kamień.

- Leviosa - szepnęła w stronę kuli, wykonując dłonią charakterystyczny gest. Kulka jednak zatrzęsła się, zachybotała i rozświetliła przydymionym, czerwonym światłem.

- Różdżka jest najważniejsza dla czarodzieja, niech myślą co chcą. Zresztą, nie będę na tobie oszczędzać - stwierdził Avery, idąc za nią krok w krok. i gapiąc się na jej wyeksponowany w skórzanych, czarnych spodniach tyłek. Dlaczego ona musiała teraz tak wyglądać. Miał problem ze skupieniem się z powodu tego stroju.

- Z cała pewnością nie pasujecie do siebie - odparł z uśmiechem i usiadł na jednym z foteli przygotowanych dla klientów. Obserwował jak dziewczyna sprawdza kolejne różdżki z różnymi efektami. Następne pudełka lądowały na blacie jako bezużyteczne.

Ładną, złotą i wysadzaną diamentami smycz też dostanę? A, i nie zapomnij o kagańcu pomyślała, przewracając lekko oczami. Mimo to nadal sprawdzała kolejne różdżki. Po kilku nieudanych próbach, w oczy wpadła jej różdżka z drewna o ciepłym, jakby rudawym odcieniu. Na nieco grubszej rączce znajdowały się złote, biżuteryjne zdobienia i rzędy niewielkich, czerwonych kamieni.

Ostrożnie wzięła ją do ręki i natychmiast poczuła przyjemne ciepło, jakby właśnie wzięła do ręki kubek ciepłej herbaty.

- Lumos - powiedziała pewnie, a różdżka rozświetliła się jasnym, pewnym światłem. Leżąca w głębi pomieszczenia kula zaczęła pulsować zielenią, przeplatającą się od jasnego, szmaragdowego koloru aż do odcienia ciemnej butelki. Czy to miała być właśnie TA różdżka?

Nathalie stanęła przed praktycznie pustym już stolikiem i rzuciła spokojnie czar. Stopniowo, na stoliku zaczęły pojawiać się fantazyjne, geometryczne, równe żłobienia. Jego nóżki zawinęły się pod wpływem czaru, jednak na drewnie nie pojawiła się ani jedna rysa ani pęknięcie. Wyglądało na to, że trafiła na swój ideał.

Aveline przyglądał się z ubocza jak dziewczyna testuje kolejne różdżki. Potrafił dobrze rozpoznać potrzeby swoich klientów, ich predyspozycje, charakter i preferencje, a także możliwości ich kieszeni. Wybrał dla niej dwanaście różdżek różnego rodzaju, kilka nowych i kilka wiekowych modeli o różnych właściwościach i zakresach cenowych. Szybko zorientował się, że dziewczyna nie pochodzi z wyższych warstw społecznych. Mówił o tym zarówno jej akcent, jak i postawa, styl mówienia, niezgrabność prezentowanych emocji. Miała na sobie ubiór, który nie odstawał od tych noszonych przez francuskie, czy angielskie arystokratki, a jednak przed jego czujnym okiem nic nie mogło się ukryć. W końcu był różdżkarzem, przenikanie ludzi było jego pracą. Przyglądał się też latorośli Avery, młodemu Matthew. Pamiętał wystarczająco dobrze jak wtedy jeszcze siedmioletni chłopiec przyszedł do jego sklepu wraz z matką. Był tak oszczędny w emocjach, ostrożny, starał się ukryć błysk fascynacji i zaciekawienia w swoich srebrzystych oczach. W jego anielskiej aparycji wybijały się dziedziczone geny wili i kilka innych genetycznych dziwactw. Aura tego dziecka była dość mroczna, jednak to, co wyczuwał od niego teraz, gdy skupił swój magiczny zmysł, sprawiało, że cierpła mu skóra na karku. Różdżka, która mu wtedy sprzedał była potężnym narzędziem, które dobrze wyczuło jego potencjał. Różdżka z winorośli, inkrustowana białym złotem i masa perłową wraz z osadzonymi w niej szafirami i rdzeniem z włosa lisa o dziewięciu ogonach, trzynaście cali, hartowana w krwi chimery była najpiękniejszym i najlepszym dziełem jego babki Leontine. Przez ponad stulecie czekała na swojego właściciela w sklepie.

Różdżki, które wybrał dla dziewczyny były z bardzo różnych rodzajów. Dwie z nich powrócił od szlachetnych rodzin po śmierci ich właściciela, ponieważ nikt z potomków nie potrafił ich opanować. Trzy były jego własnymi nowoczesnymi dziełami. Kolejne dwie charakteryzowały się duża elastycznością i nadawały się świetnie dla czarodziejów pierwszego pokolenia. Niektóre od dawna czekały na swoich właścicieli. Były tam różdżki nadające się dla mrocznych czarodziejów i czarodziejów neutralnych. Dobrze widział, że aura dziewczyny nie jest zbyt jasna, choć zdecydowanie jaśniejsza niż magia Avery'ego. Zastanawiał się jakie stosunki mogą łączyć tę dwójkę. Chłopak wyglądał na jej"patrona". Sposób w jaki na nią patrzył, wykluczał jednak zarówno płytką znajomość na kilka nocy, jak i długoletnią przyjaźń. Wiedział jedno. Avery był gotów zapłacić sporo galeonów aby spełnić swoje fanaberie. Dlatego umieścił tam też jeszcze jedną różdżkę. Wydawało mu się niemal niemożliwym, aby okazała się właściwa, ale los mógł spłatać im całkiem zabawnego figla.

Jego nieco złośliwa intuicja trafiła w dziesiątkę. Różdżka stworzona przez jego pradziadka Regisa po 170 latach doczekała się właściciela. To małe cacko z drewna derenia, inkrustowane fantazyjnie złotem z osadzonymi wygodnie rubinami, o bardzo rzadkim rdzeniu z włókna z serca cerbera, hartowane w krwi warga było bardzo kapryśne. Odrzucało latami wszystkich kandydatów,nie wydobywając z siebie ani odrobiny magii, do tego stopnia, że przez jakiś czas przypuszczali, ze z różdżką może być coś nie tak. Sama cena zapierała dech w piersiach. Birmańskie rubiny o lekko niebieskawym połysku i lekko amarantowym odcieniu osiągały zawrotne ceny na rynku. Jego pradziadek rzeczywiście uległ twórczej fantazji tworząc coś tak drogocennego w celach użytkowych. Różdżka była opatrzona wieloma ochronnymi runami i zaklęciami.

- A zatem mamy faworyta. To doprawdy niezwykły wybór. Różdżka, którą trzymasz w dłoni nie wybrała nikogo od ponad 170 lat, birmańskie rubiny, dereń, włókno z serca cerbera, 11 cali - stwierdził wprost, patrząc na dziewczynę. Taki różdżki nie wybierały czarodziejów pierwszego pokolenia. Reagowały tylko na niezwykłe dary krwi, na potężny potencjał czarodzieja, niejako chcąc być zapamiętanymi jako potężne narzędzia przy potężnym czarodzieju. Były zachłanne i głodne magii, nie każdy potrafił sprostać takim wymaganiom. Czy Avery mógł podejrzewać coś, z czego dziewczyna nie zdawała sobie sprawy, kiedy zasugerował tego rodzaju różdżki.

- Chciałbym prosić o opatrzenie różdżki ochronnymi zaklęciami najwyższego stopnia, interesuje mnie... bardzo wyraźny i ostateczny efekt. Nie chciałbym, żeby taka różdżka wpadła w niepowołane ręce. Kluczyk mam przy sobie, umowę sfinalizujemy po nałożeniu zaklęć - powiedział sugestywnie Avery, powstrzymując bezpośredni opis jakiego efektu oczekiwał. Każdy, kto spróbuje odebrać dziewczynie różdżkę skończy w najlepszym wypadku z niewładną ręką, a przy kolejnej próbie klątwa może pozbawić do oddechu na wieczność. Te zaklęcia były od dawna w zapomnieniu i ministerstwo nie patrzyło na nie z zadowoleniem. Dobrze wiedział, że dzięki ich więzi tylko on będzie w stanie tej różdżki dotknąć bez jej zgody.

Moore uśmiechnęła się lekko, chwytając różdżkę w dwie dłonie i oglądając ją uważnie, powoli obracając ją w palcach. Nigdy wcześniej nie miała nawet czegoś takiego w rękach, a teraz miała należeć do niej?

- Jest piękna - przyznała prosto, obserwując jak światło odbija się na powierzchni drogocennych kamieni. Mając ją w rękach, nagle czuła się pewniej. Spokojniej. Kompletnie.

Niechętnie wsunęła różdżkę z powrotem do bogato zdobionego, drewnianego pudełka ze złotymi okuciami i oddała ją właścicielowi. Kiedy Avery doprecyzował, czego dokładnie od niego oczekiwał, miała wrażenie, że dostrzegła jakiś nieokreślony błysk w oczach różdżkarza.

- Różdżka będzie gotowa do odbioru z samego rana. Czy mogę państwu jeszcze w jakiś sposób pomóc?

- Hmm... tak, będziemy potrzebować również dopasowanego futerału z pasem oraz drugiego z mocowaniem na udo dla tej uroczej niewiasty, interesuje mnie model pojedynkowy. W czarnym kolorze bazowym, z wysokiej klasy zaklęciami modyfikującymi. Dobierze pan coś odpowiedniego, panie Aveline. I dwa zestawy do pielęgnacji różdżek, coś z najnowszej oferty, skoro już jesteśmy przy temacie. Przyjdziemy jutro około godziny dziesiątej - wskazał Matthew, uśmiechając się z zadowoleniem i przygładzając długą, czarną czarodziejską szatę.

Podszedł do dziewczyny, która oddała różdżkę Aveline'owi i ponownie wsparł rękę na jej ramieniu.
- Skoro najważniejsza kwestia została ustalona, możemy kontynuować zakupy - powiedział, pociągając ja w kierunku wyjścia i kiedy drzwi sklepu z różdżkami zamknęły się za nimi, rozejrzał się po szerokiej alei pełnej przepięknych witryn tak różniących się klimatem od sklepów w Londynie. Otaczający ich blichtr i ekskluzywność tej części dzielnicy handlowej potrafił olśniewać i onieśmielić co poniektórych. - Masz jakieś konkretne życzenia?

Nathalie uśmiechnęła się lekko, wręcz odrobinę zmieszana do Aveline'a. Powoli zaczynało do niej docierać, ile Matthew planował na nią wydać. W rzeczywistości jednak, kwota rysująca się w jej umyśle, która tak bardzo ją przestraszyła, była jedynie niewielkim ułamkiem realnego kosztu wytworzenia tak luksusowego przedmiotu. Były to jednak kwoty, które zupełnie nie mieściły jej się w głowie.

- Bardzo dziękujemy za pomoc, do widzenia! - pożegnała się grzecznie, by następnie szybko popędzić za opuszczającym już sklep Matthew. Zakupy? Ale jakież znowu zakupy?

- Nie, daj spokój, przecież niczego nie potrzebuję. Chyba, że sam miałbyś ochotę przejrzeć najnowsze kolekcje?

Kwota 10 tysięcy galeonów, które miał wydać na jej różdżkę, zapewne wprawiłaby ją w zakłopotanie i wolał żeby mimo wszystko do rana nie zobaczyła faktury i danych urzędowej rejestracji. Zauważył już jak wytrącało ją z równowagi wydawanie dużych sum pieniędzy.
- Może ty nie, ale ja potrzebuję wiedzieć, że Lucjusz nie może w nocy spać po tym jak przejdziesz przez to samo pomieszczenie. Pozwól mi na moje małe przyjemności - stwierdził, uśmiechając się sarkastycznie, a w jego oczach migotał ślad złośliwej, dziecięcej przekory. Dobrze wiedział, że pół Slytherinu nie zaśnie jak zobaczy jej różdżkę, dziewczyny zemdleją z zazdrości. To był rzadki artefakt nawet jak na rody czystej krwi, a wielu z rodziców na czas szkoły nie chciała sprawiać swoim pociechom zbyt drogiego wyposażenia, żeby nie utopiły go w jednym z kociołków.

- Trzeba ci sprawić jakieś ludzkie szaty. Przed sobą masz magiczne oddziały marek znanych również w mugolskim świecie takich jak: Dior, Valentino, Chanel, Prada, Burberry, Versace, Dolce & Gabbana, Loro Piana i wiele innych. Założyciele marek takich jak Dior, Valentino i Prada byli czarodziejami, którzy zawojowali zarówno mugolski jak i czarodziejski rynek mody swoimi niezwykłymi dziełami. Po tamtej stronie są również czysto czarodziejskie ekskluzywne marki takie jak: Belval, Lamarre, Mondragon, Sabbath, Victorien... - mówił, wskazując na kolejne salony mody. Spodziewał się, że zwłaszcza kontrowersyjny styl przedostatniego z nich mógłby przypaść dziewczynie do gustu. Już sama możliwość podglądania jej przez niedosunięta zasłonę przebieralni sprawiała, że robiło mu się gorąco. Czarodziejskie szaty mały ogromną przewagę nad mugolskimi, łatwiej było je dopasować, można było określić ich właściwości, a nawet szczególne efekty takie jak zapach, blask, a nawet unosząca się wokół mgła. Nie trzeba się było martwić o zsuwające się elementy nawet najbardziej dziwacznie uszytej garderoby.

Nathalie skrzywiła się słysząc imię mężczyzny.
- Błagam, dopóki nie musisz, nie wspominaj mi o nim - westchnęła. Sam dźwięk imienia Malfoya sprawiał, że chciało jej się wymiotować. - Ale skoro jesteś dużym chłopcem ze słabością do lalek... prowadź. I tak poznaję może połowę projektantów, których właśnie wymieniłeś, a najbardziej luksusowym przedmiotem w mojej szafie jest skórzana kurtka Vivienne Westwood, którą znalazłam w lumpeksie - zaproponowała, ostatecznie poddając się jego pomysłowi. Gdyby ustalił, co konkretnie chciałby kupić, oczywiście wybrałaby coś, co by wpadłoby jej w oczy.

- Baw się, przymierz wszystko, co ci się spodoba. Nie ograniczaj się - powiedział od niechcenia, planując zacząć od typowo magicznych marek po to, by zaskoczyć ją wyjątkowością świata czarodziejów i ich mody. Chciał, żeby odpłynęła nieco od myślenia o ostatnich dniach. Wypady do modowej dzielnicy czarodziejskiego Paryża pomagały większości jego koleżanek zapomnieć o absolutnie wszystkich problemach. Jeśli ktoś kiedyś widział siostry Black i córkę Rosierów na zakupach, wiedział o co chodzi. Dziwił się momentami, że ich ojcowie mieli w ogóle jeszcze jakieś pieniądze w skarbcach.

- Na pewno znajdziesz coś ciekawego dla siebie. Obiecuję, że szybko nie wyjdziesz z przymierzalni - powiedział ze śmiechem, wpychając ją do najbliższego sklepu, gdzie obsługa obsiadła ich natychmiast jak ławica piranii ze swoimi uroczymi uśmiechami i usłużnymi tekstami. Byli przyzwyczajeni do chłodnych Brytyjczyków, którzy sami nie byli pewni, czego szukają oprócz efektu "olśnienia". Avery bezczelnie wodził wzrokiem za gryfonką i obserwował jej wybory.

Cóż, lubiła modę, nie mogła temu zaprzeczyć. Doceniała wysoką jakość i cieszyło ją, kiedy od stóp do głów mogła pokryć się cieplutką, miękką wełną. Problemem było tylko to, że jej gust nierzadko znacząco przewyższał zasoby finansowe. Szczęśliwie, od czego były lumpeksy?

- Nie boisz się, że cię zamęczę? - zapytała rozbawiona, wchodząc do zaproponowanego przez Matthew sklepu. Choć gromadka liżących tyłek ekspedientek w identycznych ubraniach, makijażach i fryzurach działała jej na nerwy, nie mogła nie docenić proponowanych przez projektantów kolorów i materiałów. Mimo że na początku oglądała wszystko z pewną dozą niepewności, wkrótce jej ręce tonęły w każdym materiale, badając jego fakturę i właściwości.

- Wow... - mruknęła tylko do siebie, gdy w jej oczy rzuciła się długa do ziemi, powycinana sukienka ze smoczej skóry. Po kilkunastu minutach, praktycznie każda z pracownic domu mody miała w rękach kilka produktów, które Moore chciała... po prostu przymierzyć, obejrzeć i faktycznie - na chwilę zapomnieć, co tak właściwie się działo.

- Skoro tak chętnie zobaczyłbyś, jak twoim kolegom opadają szczęki, może sam masz jakieś propozycje? - zapytała, spoglądając z rozbawieniem na Matthew. W jej dłoniach tymczasem niewinnie odbijała światło niewielka ciemnozielona torebka z wężowej skóry na delikatnym, złotym łańcuszku.

- Wiesz, że ja mogę mieć mnóstwo propozycji - powiedział Avery, precyzując jakoby chciał ją przeciągnąć po wszystkich tych sklepach. Czarodziejska moda czasem przypominała lekko mugolską, a czasem była zupełnie szalona i wręcz baśniowa, jakby dostali się do świata pełnego magicznych stworzeń. Za niektóry z tych propozycji przypuszczalnie konserwatywne mugolki rozważałyby ponownie spalenie czarownic na stosie.

Przegląd modowy

- Załóż kilka rzeczy dla mojej przyjemności - powiedział Matthew, wskazując ekspedientkom kolejnych sklepów różne rzeczy, niektóre z nich były odważne nawet jak na Paryż.
1 2 3 4 5 6

Jego wzrok stawał się coraz bardziej rozproszony, kiedy przyglądał się dziewczynie, nie był pewien, czy wytrzyma czas do "obiecanego" hotelu.

- Nie ukrywam, że liczę na twoją fantazję - przyznała, kierując się już powoli do przymierzalni. Jedno słowo wystarczało, by pracujące w sklepie dziewczyny pomogły jej za pomocą czarów idealnie dopasować kolejne stroje do jej sylwetki. Choć przy kilku pierwszych stylizacjach, uwzględniających masywne, skórzane buty na platformach, skórzane i jedwabne spódnice, oraz dopasowane, gorsetowe topy, Matthew był w stanie wysiedzieć na kanapie spokojnie, jego cierpliwość wkrótce się skończyła.

- Hej, zobaczysz dopiero jak przymierzę! - zawołała z udawanym oburzeniem, widząc jak Matthew bezczelnie zagląda do wnętrza przymierzalni. - Chyba, że chciałbyś mi z tym pomóc? - Zerknęła na swoje plecy, na których znajdowało się piękne, gorsetowe wiązanie. Chociaż sama również wybrała kilka sukienek, zdecydowanie chciała zacząć od wybranej przez Avery'ego sukni składającej się z koronkowego body, długiej, prześwitującej spódnicy i koronkowej peleryny. Nie była pewna, czy kiedykolwiek widziała tak piękne ubranie.

Kiedy zaprosiła go złośliwie do przymierzalni pokazując TĘ sukienkę, którą zdecydowanie wybrał jako pierwszą, krew odpłynęła mu z kończyn w jedyne słuszne miejsce i bynajmniej nie był to mózg.Przez kilka sekund przypominał sobie jak się porusza nogami, zanim uchylił bardziej bezczelnie zasłonę całkiem sporej przymierzalni.
- Jeśli tylko potrzebujesz, chętnie służę pomocą - odpowiedział Avery, choć jego pomoc zapewne byłaby teraz skuteczniejsza w rozbieraniu niż w ubieraniu. Otoczył rękami wąską talię dziewczyny, przysuwając po niej dłońmi i musnął nosem jej szyję, zanim zabrał się za sznurowanie gorsetu. Miała na sobie te przeklęte pończochy i koronkowo-tiulowe pół-przezroczyste warstwy. Magia nawet bez skomplikowanego wiązania utrzymywała suknię we właściwej pozycji. To ona miała na sobie sznurowany gorset ściskający jej żebra, a jednak to on ledwie oddychał kiedy na to patrzył. Całą siłą woli opierał się instynktowi, który kazał mu robić różne rzeczy, których w przymierzalni robić się nie powinno.

W dużym, stojącym przed nimi lustrze przyglądała się znajdującej się tuż za nią, wysokiej postaci. Nieco rozkojarzone spojrzenie sprawiało, że Matthew sprawiał wrażenie odrobinę mniej nieprzystępnego. Delikatny dotyk na talii i u podstawy szyi, elektryzowały.

Uniosła dłoń i po chwili zawahania dotknęła delikatnie jego mocno zarysowanej żuchwy i rozchylonych odrobinę ust.

- Wnioskuję, że ci się podoba? - zapytała, kładąc drugą dłoń na biodrze. Przechyliła nieco głowę, przyglądając się jego odbiciu. Choć odnosiła wrażenie, że zachowywał się już normalniej, nadal wydawał się jej rozkojarzony i jakby nieobecny. To nie było do niego podobne.

Kiedy dotknęła jego twarzy, zacisnął jedną z dłoni w pięść. Nie będzie jej pieprzył na tym cholernym lustrze, bo dostaną wilczy bilet do tego salonu do końca świata. To był tak zły pomysł, tak cholernie zły pomysł, tylko dlaczego nie mógł wygonić go z głowy. Mógł przycisnąć ją do tego cholernego, oświetlonego dookoła licznymi lampkami lustra, rozmazać na nim jej intensywną szminkę, trzymając jej wciąż przykrótkie włosy. Mógł podwinąć tę cholerną sukienkę, rozpiąć dół body i wejść w nią tak cholernie głęboko nie zważając na nic. Patrząc jak jej pełny biust rozpłaszcza się na tym cholernym, pieprzonym lustrze. Oczy błyszczały mu jak w malignie, kiedy patrzył jak jej biust faluje wolno z każdym oddechem w koronkowym gorsecie. To było nie do wytrzymania. Pończochy przypięte do pasa lubieżnie opinały jej uda w tym miejscu, gdzie teraz powinny być jego dłonie. Albo policzki. Gdyby tylko teraz, odwracając się do niego, oparła się plecami o to cholerne lustro, mógłby znaleźć się pod tymi warstwami tiulu i koronki, tak doskonale widoczny. Mógłby zarzucić sobie na ramię jej zgrabną nogę i eksplorować językiem te gorące przestrzenie między jej udami, dopóki nie zaczęłaby krzyczeć, zakrywając usta dłonią i zagryzając zęby na kostkach palców. Czuł jak jego ciało rozpalało się na samą myśl o tym. Patrzył głodnym spojrzeniem w oczy Moore. Jej wzrok zawierał nieme pytanie.
- Mhm - wykrztusił chrapliwie, przebierając niecierpliwie palcami zaciśniętej przed chwilą dłoni i oparł się nonszalancko o ścianę przymierzalni. Na jego ustach drgał niepokojący uśmieszek. Ten dystans kosztował go tak wiele.

Kiedy zawiązał w końcu sukienkę i odsunął się, obróciła się w jego stronę, tylko po to, by przysiąść na chwilę na atłasowym pufie i założyć niebotycznie wysokie, minimalistyczne szpilki na charakterystycznej, czerwonej podeszwie.

- Podejrzewam, że nie pozwolisz mi stąd wyjść bez tej sukienki? - zapytała, obserwując z rozbawieniem ten lekki, niepokojący uśmiech. - Tylko skąd ten uśmiech? Wyobrażasz sobie reakcję połowy Slytherinu?

Słodka i nieświadoma, wręcz naiwna. A wystarczyło spojrzeć odrobinę niżej, na spodnie Matthew i odpowiedź miałaby jak na talerzu.

Dziękował wszystkim bóstwom za nieco luźniejsze dołem czarodziejskie szaty, które ratowały choć po części jego honor w tej dramatycznej sytuacji. Te szpilki Louboutina sprawiały, ze dostawał dreszczy, ich czerwone podeszwy kusiły były tym, co chciałby zobaczyć, kiedy jej nogi byłyby rozłożone szeroko i zapraszająco.
- Tak, zdecydowanie zabieramy stąd tę sukienkę - powiedział nieco niższym i bardziej gardłowym niż zwykle głosem. Mierzył ją spojrzeniem bezczelnie z góry na dół. Niemal czekał aż wyrzuci go z przebieralni, zanim zacznie zdejmować tę kuszącą odzież.

Nie odpowiedział jej na pytanie, lekko zawieszony. Slytherin? Lepiej nie pytać co on sobie w tym momencie wyobrażał i zdecydowanie nie była to reakcja Slytherinu, chociaż reakcja Slytherinu, gdyby pieprzył ją w tej sukience na stole pośrodku pokoju wspólnego, tuż przed twarzą piszącego esej z eliksirów Lucjusza, byłaby znakomita i godna ryzyka. Uśmiechnął się sam do siebie na tę myśl, lekko zwilżając językiem wargi.

Oj tak, sytuacja zdecydowanie była dramatyczna. I biedna Nathalie zupełnie nie zdawała sobie z tego sprawy. Zresztą, dlaczego miałaby? Avery słynął z opanowania i wszystko, co robił, było od niechcenia. Skąd więc mogła podejrzewać, że chłodny i całkowicie trzeźwy rozbierał ją wzrokiem i wyobrażał sobie absolutnie każdą pozycję, w której mógłby ją mieć? Nie mówiąc już o tym, że ani przez chwilę nie przeszło jej przez głowę, co Matthew planował już po dotarciu do hotelu.

Bloga nieświadomość nie przeszkadzała jej jednak we wpadnieciu na cudowny pomysł. Od zawsze lubiła bawić się i prowokować, więc dlaczego by nie...
- W takim razie, przetestujmy kolejną. Boję się jednak wydostać z niej sama, pomógłbyś mi? - zapytała niewinnie, odpinajac dość niewygodne, choć niesamowicie efektowne szpilki.

Chociaż pomysł pomocy przede wszystkim zrodził się z chęci prowokacji, faktycznie obawiała się, że sama mogłaby uszkodzić te niesamowita suknie.

Zupełnie trzeźwi i chłodny Avery prawie się przewrócił, kiedy poprosiła go o tę niezbędną pomoc przy zdejmowaniu sukni. Z tego co pamiętał już widział ją nagą i to nie raz, ale to niczego nie zmieniało, chyba nawet potęgowało oczekiwanie na ekscytujący efekt.
- Oczywiście, że pomogę - odparł, kiedy wstała, odkładając szpilki na bok. Nie musiała pochylać się w ten sposób, to było nieprzyzwoite. Ponownie ustawił się za nią i zaczął poluzowywać sznurowanie gorsetu. Nie mogąc wytrzymać napięcia, zaczął wodzić wargami po linii kręgosłupa na jej karku, drażniąc go oddechem, niby przypadkiem, niby od niechcenia. Jej ciało pachniało eliksirami i czystą skórą. Dlaczego nie mógł niczego z tym wszystkim zrobić. Cofnął lekko biodra, pochylając się, choć cały jego organizm wołał, by jednak przycisnął je do jej ciała. Pod suknią nie było zupełnie niczego. Skomplikowane gorsetowe body nie potrzebowało żadnej bielizny. Teraz, kiedy było gotowe do zsunięcia, ona zapewne wyrzuci go za zasłonę.

Avery był całkowicie i niezaprzeczalnie nieprzyzwoity. Delikatne, drobne pocałunki wywoływały na jej ciele pełną ekscytacji, gesią skórkę.

- Nie powinieneś tego tutaj robić - zauważyła cicho, jednak na jej ustach drgał rozbawiony uśmiech. Lubiła igrac z zasadami.

Z tego też powodu, nadal odwrócona do niego tyłem pochyliła się lekko i zsunela z siebie długi, czarny materiał sukni, odsłaniając jasne, kształtne pośladki. W lustrze zachęcająco odbijaly się jej piersi, uda i szczupły brzuch.
- Mógłbyś podać mi bieliznę? Chciałabym przymierzyć to czarno czerwone kimono.

Czy to już atak serca?, pomyślał dramatycznie Avery, patrząc jak suknia zsuwa się z jej ciała odsłaniając jego kolejne partie.
- Nie powinienem - powtórzył jak w transie, wodząc palcami po jej żebrach, talii i biodrach. Linia pośladków kusiła go niezmiennie. Nawet nie odważył się spojrzeć w lustro, to zupełnie mogłoby go zgubić. Zamknął oczy i złożył kilka niecierpliwych pocałunków na jej karku i obojczyku, pochylając się nad nią. Czy musiała go tak mocno prowokować? Chciał pchnąć te wszystkie myśli i obrazy prosto w jej umysł, ale obawiał się, ze wtedy nie odwiedziliby już żadnego miejsca, a przecież był jej to winien, obiecał ją zabrać do tych wszystkich pięknych przestrzeni.

Po kilku sekundach oderwał się od niej, żeby podać jej rzeczoną bieliznę tak jak tego chciała. Wyprostował się, próbując osiągnąć chociaż cień spokoju, ale myśli krążące po jego głowie nie dawały mu żyć. Kolejna suknia zakrywała już nieco więcej ciała, co było dla niego dobrą kartą. Była możliwość, ze wyjdzie stamtąd o własnych nogach, a nie wyniesiony przez magomedyków na noszach.