Avery skinął głową. Mieli czas. Poszedł za nią w kierunku zaułka, nie zadając żadnych pytań. Zaklęcie osłaniające przed deszczem niestety nie osłaniało ich przez wiatrem i wilgocią w powietrzu. Czuł jak jego szaty robią się lekko ciężkie, choć nie były typowo mokre. Bawił się trzymaną w dłoni różdżką i zaczynał marzyc o powrocie do domu. Jak zwykle już po krótkim czasie miał dość tego obrzydliwego kraju. Jak ludzie mogli nazywać Paryż stolicą miłości. Romantyzm śmierdzących serów i tłustego ciasta jakoś nie napawał go pozytywnymi uczuciami.

Kilka kroków dalej, już kręcili się między tylnymi wejściami do budynków, śmietnikami i stosami kartonów. Dźwięk się nasilal, czyżby...

- Co za skurwysyństwo... - jęknęła, nachylając się nad jednym z kartonów. W środku, na brudnym, smierdzacym kocu siedziały trzy kocięta - czarne, rude i szylkretowe. Czarny kociak z zielonymi oczami popiskiwał cicho.

- Musimy je wziąć je do lecznicy - powiedziała twardo, ostrożnie biorąc karton do rąk.

Otworzył szeroko oczy, kiedy dziewczyna zaczęła grzebać w wielkim miauczącym kartonowym pudle. Śmietnik cuchnął jakby Paryż nie zainwestował w magię, która mogłaby go posprzątać. I znajdy. Więcej paskudnych pchlarzy. Jakby nie wystarczała mu jedna skundlona Moore. Do lecznicy? Jeszcze czego. To ni była jego sprawa. Dlaczego miałby...

Gapił się na niego. Miał długie splątane kudły i kolor przypominający rzygi po trzydniowym melanżu. Miał krzywe zęby i uszczerbane ucho. I gapił się. Na chwilę wstrzymał ten potworny, mieszający kał w kiszkach dźwięk i łypał na niego tymi strasznymi ślepami. A potem wydał z siebie najokropniejszy dźwięk jaki w życiu słyszał.

Avery wpatrywał się w to potworne stworzenie marszcząc brwi w trudnej do określenia emocji. Całkowicie ignorował rude i czarne kocięta, które miauczały żałośnie, kuląc się z zimna w przemoczonym pudle. Dość szybko pchały się do rąk Moore, tylko ten jeden burczał i syczał jakby ktoś otworzył piec z ogniem piekielnym.

Dlaczego miałby? Bo gdyby nie oni, cała ta trójka siedzialaby na zimnie i długo by nie pozyla. Kotki były chude, głodne i słabe... A mimo to przynajmniej jeden z nich zdawał się być w dość bojowym nastroju.

Umysł Moore natychmiast przeszedł w tryb działania. Im szybciej się tymi maleństwami zajmą, tym większe będą miały szansę na przetrwanie.

- Ćśś, cichutko, już, będzie dobrze - powiedziała do zwierząt, gladzac je delikatnie palcami. - Wiesz, gdzie możemy je zabrać?

Zajrzał do pudła, podchodząc bliżej. Rzygowate bydle nastroszyło się jeszcze bardziej. Kiedy wyszczerzyło się już żeby pokąsać gryfonkę, która dalej beztrosko mieliła łapą w kartonie, złapał go za wszarz i podniósł na wysokość oczu.
- Masz pchły, brzydalu - powiedział, krzywiąc się z obrzydzeniem, a kot w odpowiedzi syknął na niego i fuknął przeciągle. - I pyskujesz.

- Nie sądzę żeby ktoś w magicznym świecie przejmował się zbytnio porzuconymi kotami. Nie słyszałem o miejscach, gdzie można by takie oddać, chyba że mugole mają takie miejsca. Lecznice nie przyjmują niezarejestrowanych zwierząt bez właścicieli, chyba że chodzi o dziko żyjące gatunki. Jak chcesz je szmuglować świstoklikiem przez granicę, to baw się dobrze. Oby nie miały namiaru - mówił, wciąż wpatrując się w kota o paskudnym pysku apokaliptycznej bestii. W końcu położył go sobie w zgięciu łokcia i patrzył jak ten burcząc niskim, drżącym głosem gniewnie gramoli mu się pod szatę. Tylko tego jeszcze brakowało. - Wyglądają na magiczną odmianę.

- Namiaru? A wyglądają, jakby ktokolwiek się nimi interesował? - zapytała gniewnie, patrząc na chude żeberka kociąt. - Jeżeli nie lecznica, dobrze byłoby je chociaż nakarmić i odrobinę ogrzać. Za parę godzin będziemy w Londynie i tam miejmy nadzieję nikt nie będzie robił problemów, żeby je obejrzeć - westchnęła, patrząc jak kocie garnie się pod płaszcz Matthew. Zwierzak doskonale wiedział, czego tak naprawdę potrzebował.

Gryfonka rozpiela płaszcz I przyjrzała się podszewce. Zgodnie z przewidywaniami, na piersi znajdowała się dość spora kieszonka, gdzie ostrożnie umieściła czarnego kotka. Rudy maluch został na jej rękach i również został schowany za pazuche. - Jeżeli to magiczna odmiana, chyba tym bardziej szkoda byłoby, gdyby zdechły w rynsztoku? Chodź, zapytamy w kawiarni, może będą coś dla nich mieli.

- Lepiej od razu zapytać w sklepie z artykułami dla magicznych zwierząt. Gdzieś tu musi być. W kawiarniach podają rzeczy, które mogą być niejadalne - stwierdził przypominając sobie swoje dziwne samopoczucie po ostatniej wizycie w jednej z nich. Upchnął kota głębiej pod szatą, przez co został ofuczany i pacnięty łapą.
- Tam widzę jakiś szyld. Merlinie, te koty cuchną - stwierdził złośliwie, marząc o tym żeby nie oblazly go tylko pchły.

- Słusznie - przytaknela szybko i zwawym krokiem pozwoliła się zaprowadzić w odpowiednim kierunku. Już po kilku chwilach znaleźli się w ciepłym pomieszczeniu pachnącym zwierzętami, karmą i eliksirami, a dookoła stały klatki z różnego rodzaju magiczną zwierzyną domową.

- Dzień dobry, znaleźliśmy takie maleństwa na ulicy. Chcielibyśmy jakoś im pomóc, ale nie wiemy, czy coś im dolega, ani czym by je nakarmić - wytłumaczyła szybko, licząc, że sprzedawca będzie znał angielski i zdecyduje im się pomóc. Wysunela zza płaszcza jedno z kociąt, które rozgladalo się ciekawie dookoła.

- Proszę poczekać sekundę, zaraz zawolam szefa - odpowiedział z wyraźnym francuskim akcentem chłopak, który stał przy kasie i zniknął na chwilę na zapleczu. Moore pogladzila delikatnie zwierzę po główce.

Wszedł do sklepu, w którym od progu było słychać pohukiwanie sów, drapanie klatek przez gryzonie, rechot żab, pomiałkiwanie kotów, przez chwilę miał nawet wrażenie że słyszy ujadanie psidwaka. Przenoszony pod szatą kot, zaczął kręcić się niespokojnie i burczeć gniewnie.
- Już narzekasz? - zapytał retorycznie, nie licząc na odpowiedź. Kiedy dziewczyna rozmawiała z ekspedientem, Avery przechadzał się po sklepie. Kiedy dotarł do worka z kocią karmą na wagę, mały potwór wyrwał mu się spod szaty i wskoczył do worka, by natychmiast zacząć łapczywie pożerać karmę, wydając z siebie gniewne dźwięki.

Po chwili w głównym pomieszczeniu sklepu pojawił się mężczyzna około pięćdziesiątki i zaczął szybko mówić coś po francusku, przywołując z półek kolejne fiolki i pudełeczka. Choć Moore nie mogła tego wiedzieć, całkiem sporą część wypowiadanych przez niego słów stanowiły przekleństwa.

- Proszę wyłowić tego kotka z karmy, nie powinien jej jeszcze jeść - powiedział po angielsku chłopak, nieco zaniepokojony głosem. - Bardzo proszę postawić maluchy na ladzie, szef je obejrzy.

Moore szybko podeszła z maleństwami do mężczyzny i postawiła obydwa kociaki przed oczami specjalisty. Mężczyzna przyjrzał im się dokładnie, mrucząc coś do siebie wyraźnie niezadowolony. Następnie przywołał trzy miseczki i nalal do niej wodnistej, brązowej, maziowatej substancji, na którą kotki błyskawicznie się rzuciły.

- Mają około miesiąca i powinny być karmione mieszaniną karmy dla kociąt i specjalnego zamiennika mleka matki trzy razy dziennie. Stopniowo należy zmieniac proporcje - tłumaczył ostrożnie chłopak, specjalnie starając się omijać wszelkie soczyste epitety. - Nie wyglądają na chore, ale mimo wszystko jak najszybciej powinien zobaczyć je magizoolog. Prawdopodobnie maja w sobie krew kugucharów... I całkiem sporo pcheł - tu chłopak na chwilę zamilkł i spojrzał zmieszany na swojego pracodawcę. - Mogę je wykąpać w specjalnych eliksirach, podamy im też krople wzmacniające i przygotujemy karmę na następne dwa tygodnie, dobrze?

Avery wyciągnął kota z worka, łapiąc do za skórę na karku. Kot warczał i fuczał wściekle, oderwany od jedzenia.
- Jeśli to w czymś przeszkadza, pokryję koszty. To niewychowane zwierzę z cala pewnością ma pchy, kto wie, co jeszcze, plątało się po ulicy. Zabiorę je do lecznicy... niech tylko coś zje, zanim wydrapie mi oczy - narzekał młody czarodziej, krzywiąc się nieprzyjemnie. Gdy tylko mężczyzna podał maziowate paskudztwo w miskach, kocięta zabrały się do jedzenia. Oczywiście paskudny kot wypuszczony przed chwilą przez Matthew na podłogę, natychmiast zaczął się rozpychać przy wszystkich miskach. Avery obdarzył do obrzydzonym spojrzeniem, po czym wymownie spojrzał na dziewczynę, przekazując jej, że TO WSZYSTKO JEJ POMYSŁ I JEJ WINA. Gorzej byłoby tylko gdyby mu do domu przyprowadziła zapchlonego wilkołaka.
- Niech pan po prostu przygotuje wszystko, co będzie potrzebne - powiedział roztargniony, pokazując kluczyk do skrytki, wiszący na złotym łańcuszku. Najwyżej po prostu będzie sygnował czek do wykonania u Gringotta.