Kiedy Avery wyszedł, a z łazienki dobiegły dźwięki prysznica, nie minęło wiele czasu, zanim wielki, nakryty kołderką wilk usnął, wykończony dramatami tego dnia. Miała rację. Forma wilka pozwalała na przetrwanie pewnych myśli i emocji oraz pomagała osiągnąć choć tymczasową namiastkę spokoju.

Chociaż na razie stworzenie skutecznie blokowało łóżko, Matthew mógł mieć jeszcze cień nadziei na odzyskanie miejsca na łóżku. W grubym, wilczym futrze i pod puchową kołdrą organizm brunetki długo nie wytrzyma w animagicznej formie. Chyba, że Matt już zaplanował opuszczenie kraju i zostawienie Moore z długami całej ich paryskiej eskapady - od hotelu, aż po różdżkę i luksusowe zakupy - aby zmusić ją do zawodu luksusowej prostytutki i nauczyć odpowiedzialności za swoje nieostrożne zachowanie.

Siedział pod prysznicem tak długo, aż jego ciało przybrało odcień malinowej czerwieni. Szum wody i jej ciepło odprężały go. Jasne, długie włosy spływały po jego plecach i ramionach, tracąc krwawy odcień. Kończyny oczyściły się ze skrzepów, choć rany od gorąca wydawały się zaognione. Nie chciał się ruszać. Nie było sensu wracać do łóżka.

Niewątpliwie zamierzał zabrać ją rano do Aveline'a, żeby odebrać różdżkę i akcesoria. Wszystkie te pudła ułożone pod ścianą zamierzał zmniejszyć i umieścić w garderobie, żeby mogła z nich korzystać. Przed wszystkim, skrzaty powinny to wszystko wyprasować.

Kiedy się obudziła, do pokoju wpelzaly pierwsze promienie porannego słońca. Nadal leżała zwinieta w kłębek na łóżku. Rozejrzała się ostrożnie. Pusto. Cicho.

Usiadla na łóżku, owijajac sie szczelniej kołdrą. Była brudna, obolala i rozbita. Sięgnęła po swoją szatę i otulila się nią na gole cialo jak szlafrokiem. Ostrożnie postawiła stopy na dywanie. Wyglądało na to, że całe szkło zostało już sprzatniete, jedynie samo lustro straszyło nadal pusta rama. Wzdrygnela się na ten widok. Wyglądało na to, że Matthew wyszedł.

Ostrożnie podeszła do otwartych drzwi łazienkowych i zamarła wpół kroku. Był tam, siedział pod prysznicem, ale... Nie ruszał sie? Woda również wcale nie leciała. Co do diabła się tutaj stało?

Powoli podeszła nieco bliżej, obserwując go czujnie. Spał, nago, niewygodnie zgiety w brodziku. Jego klatka piersiowa unosiła się miarowo. Ale... Dlaczego?

Spał, ponieważ zasnął, a na łóżku nie było miejsca. Nie sądził, żeby spanie ze zwierzętami w jednej pościeli było jego hobby. Wolał zostać sam. Ona też wolała zostać sama. Szum i ciepła woda uśpiły go dość szybko. Teraz jednak spał zwinięty w pozycji embrionalnej, wsparty plecami o płytki. Magiczne zabezpieczenia wyłączyły dopływ wody w pewnym momencie. Jego ciało było nagie, blade i zmarznięte. Nadal wilgotne lekko włosy przyklejały się do jego skóry. Nawet nie zarejestrował faktu, że weszła do pomieszczenia. Nie obudził się. Wyglądał spokojnie, jakby tej nocy nic się nie stało. Tylko poranione, zasiniałe kończyny odbijały się żywą czerwienią od całego obrazu.

Tak miało wyglądać jej życie? Miał wpadać w szał, kolejny, kolejny i kolejny raz, a potem całym swoim ciałem pokazywać, że żałował? Nie liczyła na żadne słowo z jego strony, Avery nie był człowiekiem, który przyznawał się do błędów. Nie potrafiła jednak wytłumaczyć tego zachowania w żaden inny sposób, niż pokretna pokutą. Tylko w jaki sposób to, że obije sobie tylek  I wystawi kręgosłup na niezbyt przyjemną próbę miałoby cofnąć to, co zrobił?

Nie mogło. Żałowała, że nie miała przy sobie różdżki. Ale z drugiej strony, co mogłaby zrobić? Gdyby uciekła, znalazłby ją i nie byłby zadowolony. Gdyby wróciła do pokoju, zaraz i tak by się obudził. Czegokolwiek bu nie zrobiła, jej życie nie mogło nagle magicznie stać się lepsze. Czy gdyby umarł, wyrwa powstała po zniknięciu jego magii zabilaby i ją? Niewykluczone. Właściwie, nawet kuszące.

- Wstań. Możesz się jeszcze przespać kilka godzin - powiedziała cicho i beznamietnie, owijajac sie szczelniej szatą.

Ze wszystkich ryzykownych rzeczy na świecie, takich jak wkładanie głowy w paszczę lwa, czy nadepnięcie na jaja śpiącego tygrysa, wybrała akurat budzenie Avery'ego. Widząc w jego zachowaniu pokutny ton, nie mogła się bardziej mylić. Avery był skończonym egocentrykiem. Jedyne czego żałował to utrata kontroli nad sytuacją i okazanie słabości w postaci wybuchów agresji. To było poniżej poziomu jego godności i budziło w nim szczere obrzydzenie. Nie martwił się zbytnio jej losem, uważał to za... potknięcie, z którym należało się pogodzić. Mogła trzymać należyty dystans. Bardziej niepokoiło go owo zachwianie w jego umyśle, zaczął podejrzewać, że coś wpłynęło na jego zachowanie. Nie miał przy sobie niczego co pomogłoby mu to zbadać, dlatego zrezygnował z zażywania jakichkolwiek eliksirów. Poza tym faktem, ból pozwalał mu osiągnąć spokój. Mógł się na nim skoncentrować, żeby nie widzieć jak upadają jego mury samokontroli. Ból był jednostajny, był dobry i znany.

Otworzył powoli oczy, słysząc jej głos. Senne powieki były lekko zaczerwienione, a wzrok nieco nieprzytomny. Bolało go wszystko. Kręgosłup, kolana, pośladki. Kiedy poruszył palcami, rany na rękach zaczęły ponownie piec. Zadrżał od nagłego przypływu chłodnego powietrza.
- Zimno - powiedział sennym głosem, nie rejestrując nawet, kto stał przed nim. Dopiero po chwili podniósł wzrok, zauważając Moore. Nie było takiej rzeczy którą powinien jej teraz powiedzieć.
- Nie potrzebuję więcej snu - powiedział marudnie, przecierając oczy i podnosząc się z poziomu podłogi, niezbyt przejęty swoją nagością. Wziął wiszący obok prysznica ręcznik i wciąż lekko nieprzytomnie zawiązał go sobie na biodrach.

Nie odpowiedziała, jedynie odsunela się, gdy przechodził koło niej, a następnie zamknęła za nim drzwi. Z ulgą przekrecila klucz w zamku, choć zdawała sobie sprawę, że było to bardzo pozorne bezpieczeństwo. Spojrzała w lustro i dopiero teraz zdała sobie sprawę, że jej włosy były kilka centymetrów dłuższe niż poprzedniego dnia. Twarz, choć napuchnieta od płaczu, nie nosiła żadnych innych oznak tego, co wydarzyło się wieczorem. Zielone oczy były matowe, zaczerwienione i kompletnie zrezygnowane.

Weszla pod prysznic i puściła gorącą wodę. Potrzebowała tego.

Szlama prawie wyrzuciła go z łazienki. Do lodowato zimnego pokoju w którym było otwarte okno. Westchnął, rzucając na siebie zaklęcia osuszające i kilka zaklęć odświeżających na szaty, które i tak wpakował do magicznej torby. Tym razem planował założyć coś jaśniejszego. Bladopopielata szata rozjaśniła jego oblicze na tyle, że wydawał się kimś zupełnie niewinnym i niezdolnym do przemocy. Szybkim Reparo naprawił lustro i zaczął rzucać kolejne zaklęcia na swoje włosy, aby doprowadzić je do porządku. Tym razem spłynęły gładką taflą po jego ramionach i plecach. Strząsnął je do tyłu, by przestały zawadzać. Po wielu pielęgnacyjnych czarach później, wyglądał na zwykłego Avery'ego, który nie posiadał żadnych słabości. W wyprasowanych szatach i ścisłym Glamour, kryjącym wszystkie urazy. Spojrzał na swoją sylwetkę w lustrze, maska była zachowana. W jego życiu nie działo sie nic nad czym mógłby tracić kontrolę. Słyszał jak dźwięk lejącej się w łazience wody ustał.

Jej skóra zaczerwienila się nieco pod wpływem gorącej wody, teraz doskonale pasując do przekrwionych oczu. Odsaczyla ciężkie loki z wody i zawinela je w cienki ręcznik. Nie miała ochoty wychodzić z tej łazienki. Patrzeć na Matthew, słuchać jego głosu. Potrzebowała zostać sama. Świętego spokoju.

Wzięła do ręki puchaty, biały szlafrok i wsunela go na siebie. Musiała się ubrać, ale ubrania zostały w pokoju. Odetchnela głęboko i odblokowala drzwi. Musiała to przeżyć, nawet jeśli cały świat chciał zrobić z niej swoją kurwę.

Wyszła, nie próbowała zrobić niczego głupiego. Była owinięta białym szlafrokiem, miała mokre włosy. Szła tak jakby miała zaraz zerwać się do lotu. Jej kroki były nerwowe i krótkie, choć twarz próbowała utrzymać pozory. Miał ochotę parsknąć śmiechem, obserwując te próby. Dobrze wiedział, że jest krok od załamania nerwowego. Patrzył, jak mijała go, próbując oswoić się z rzeczywistością. Ruchem ręki wskazał jej ubrania leżące na łóżku. Nie sądził, żeby w tym stanie była w stanie sama coś wybrać, a grzebanie półnago w wielkiej stercie pudeł pod jego ciężkim wzrokiem mogłoby być dla niej nie do wykonania. Nie miał zamiaru znosić jak odbija się od ścian niczym piłka przy każdym jego ruchu. Na łóżku leżały proste spodnie o szerokim kroju i wąskiej talii, jedwabna koszula o wysokim łódkowym dekolcie i swobodna, taliowana szata, wszystkie elementy miały kolor głębokiej czerni. Nie odwrócił się od lustra, żeby bezpośrednio na nią spojrzeć, kątem oka jedynie mierzył wzrokiem jej odbicie.

Nie próbowała. Jeszcze nie, nie mogła. Był zbyt blisko, by odważyła się choć przemyśleć całą sytuację. Przy nim musiała po prostu zapomnieć. Zacisnąć zęby i zachować się, jakby nic się nie stało. Inaczej, zapewne mogła spodziewać się kary. Przypomnienia, że nie miała prawa do bólu i przeżywania zaistniałej sytuacji.

Starając się, aby szlafrok nie odsłonił zbyt wiele, ostrożnie ubrała leżące na łóżku majtki, spodnie i skarpetki. Następnie, odwrócona do Avery'ego plecami, pospiesznie naciągnęła na siebie miękką, pobłyskującą jedwabną bluzkę. Ciemne, wilgotne włosy opadły jej na ramiona. Podniosła z pościeli ręcznik i szlafrok, aby odwiesić je do łazienki.

Zupełnie zapomniał, że dziewczyna nie miała różdżki i do tego była zbyt mugolska, być choć próbować używać na co dzień prostych czarów bezródżkowych. Wielu czarodziejów czystej krwi było tak przyzwyczajonych do obecności magii, że nawet nie podnosili ręki, by pomieszać łyżeczką herbatę. Wyrażali jedynie zdecydowaną wolę, by tak się stało.

- Czekaj - powiedział stanowczym, choć spokojnym głosem. Odwrócił się i skierował koniec różdżki w jej stronę. Krótkim zaklęciem osuszył jej mokre włosy i lekko przemokniętą przy szyi koszulę. Jej włosy sięgały teraz prawie szczęki. Będzie musiał użyć więcej eliksirów, żeby przyspieszyć prawidłowy wzrost. Teraz wyglądała jakby ktoś obciął ją od sporego garnka. Zastanawiał się, co można było z tym zrobić. Przypuszczał, że nawet nie mieli przy sobie niczego, czym można by spróbować je spiąć przy uszach, a ni cholery nie mógł sobie przypomnieć czaru transmutującego cokolwiek we wsuwki lub spinki.

Zastygla zestresowana wpół kroku, gdy Avery kazał się jej zatrzymać. Nie wiedziała, czego się spodziewać. Zrobiła coś nie tak? Zamoczyla prześcieradło? Wygniotla bluzkę? A może zbyt nisko podwinela skarpetki?

Nie odwróciła się w jego stronę i nie słyszała, jak wyciągał rozdzke. Całkiem możliwe, że wyszło jej to na zdrowie, ponieważ usłyszała dopiero formule zaklęcia suszacego i poczuła przyjemne ciepło ogarniajace górna część ciała.

- Dziękuję - powiedziała cicho i spuściła głowę, a następnie zniknęła w łazience.

Spodziewał się tego, choć pewien element wewnętrznego czarnego humoru podpowiadał mu, że to niezwykle dramatyczne jak dziewczyna się zachowuje po tym, jaki plac zabaw urządzili dla niej w lochach Czarnego Pana Lestrange'owie. W zasadzie był dużo mniej okrutny od nich. Uderzył ją tylko kilka razy, zresztą, sama weszła mu do łóżka. Nie pierwszy zresztą raz. Była tak zaskoczona tym, że Śmierciożerca nie okazał się być uroczy jak pufek? Jak można być tak naiwnym? Może była słabsza niż to sobie wyobrażał?

Widział jak dziewczyna znów znika w łazience. W tym czasie szeregiem zaklęć spakował ich rzeczy, pomniejszając ich gabaryt wrzucił je do kieszeni w formie małej kostki. Usunął wszelkie ślady ich bytności w pokoju i cały bałagan, który zdążyli zrobić. Musieli wyjść, zamówić jakieś śniadanie i udać się po różdżkę.

Oczywiście, że była zaskoczona. Przecież miał być jej wybawicielem, opiekunem i mecenasem dla jej sztuki. Liczyła znaleźć w Averym przyjaciela, mimo wszystkich dziwnych i niebezpiecznych sytuacji, w których razem się znaleźli. Myślała, że jeśli dostosuje się do reguł jego gry, nie spotka jej nic złego. Nie sądziła, że potrzeba sprawiania jej bólu i osmieszania jej była zwykła fanaberią.

Posprzatala w łazience, robiąc to na tyle dokładnie, by wszystkie czynności zajęły jej jak najwięcej czasu.

Każdy, kto łudził się, że zapanuje nad psychopatą, był po prostu idiotą. W końcu zawsze mydlana bańka pękała z trzaskiem. To była tylko kwestia czasu. Czy nie widziała jak torturował ludzi? Jak zabijał ich z zimną krwią? Czy nie wiedziała z kim się przyjaźni, z jakiego środowiska pochodzi? Komu chce zaimponować? Czy nie czuła jego mrocznej aury? Jak łatwo było zaślepić kobiety przystojną twarzą, kurtuazją i sakiewką pełną galeonów. Były płytkie i zachłanne. Każda z nich myślała, że jest tą wyjątkową. Ta, której się uda. I każda z nich popełniała niewybaczalny błąd. Nie doceniała go. Nie zachowywała czujności.

- Za pięć minut wychodzimy - powiedział krótko i bezpośrednio, stając w progu łazienki i patrząc jak dziewczyna kombinuje, żeby zabić czas. - Nie szoruj tego, nie jesteś na szlabanie u Filcha.

Nie dbała o jego aparycję, pieniądze czy wysublimowane maniery. Nie interesowały jej jego kontakty, możliwości i władza. Poznała człowieka, którego potrafiła lubić. Doceniala jego szorstki humor, wiedzę i chłodną logikę. Cieszyło ją, gdy mógł wyjaśnić jej fakty o świecie czarodziejow, których nie rozumiała. Doceniala chwile, kiedy uchylał na moment maskę i pokazywał w sobie czlowieka.

Liczyła cicho, że byłaby w stanie przebić ten mur i udowodnić mu, że bycie człowiekiem nie było wcale największym przekleństwem, jakie mogłoby go spotkać.

- Dobrze, przepraszam - odpowiedziała krótko, niezbyt pewnym głosem i podeszła do umywalki, oby umyć ręce. Jej dłonie nadal nie wyglądały najlepiej, głównie za sprawą krótkich, polamanych paznokci.

- Nie musisz przepraszać - powiedział sztywno, patrząc jak niemal kuli się nad umywalką. Dobrze znał ten schemat. Ich ofiary w lochach też to robiły. Gdyby zostawili im chociaż sznurówkę w butach, nie mogąc uciec, powiesiłyby się na kracie.

- Pójdziemy zjeść śniadanie. Nie interesuje mnie, że nie jesteś głodna, co zaraz pewnie usłyszę. Zjesz śniadanie. Potem pójdziemy po twoją różdżkę - stwierdził ponaglającym tonem, nie pozostawiając jej wiele miejsca na dyskusję. Ze wszystkich rodzajów śmierci, jakie spotykały ludzi w jego towarzystwie, nie przewidywał opcji śmierci głodowej.

Tak, tak. Teraz nie musisz przepraszać a następnym razem skróci ją o ten kędzierzawy łeb za mniejsze potknięcie.

- W takim razie chodźmy - odpowiedziała sztywno, nawet na niego nie patrząc, po czym wróciła do pokoju i ubrała czarne, skórzane mokasyny ze złotą klamerką. Stanęła pod drzwiami i otworzyła je, czekając na niego w progu. Nie było sensu uciekać ani próbować jakichkolwiek sztuczek. Ostatecznie, i tak by jej nie pomogły. Wręcz przeciwnie, wizja opuszczenia ustronnego pokoju hotelowego i znalezienia się MIĘDZY LUDŹMI napawała ją optymizmem. W tłumie nic złego nie powinno ją spotkać.

Jeśli będzie taka konieczność, oczywiście zrobi to. Była zabawką w jego rękach. Ciekawą, ale jednak zabawką. Jedynie więź sprawiała, że była kimś więcej niż poprzednie.

W tłumie nie mógł okazywać bezpośredniej agresji, jednak nie był to żaden problem, by ukarać ją poprzez więź, jeśli tylko chciał. Nie miał w tym jednak póki co celu. Wolał trzymać ją po prostu w zasięgu ręki.

Wyszli z hotelu, zdając klucze i wyszli na ulice magicznej części Paryża. Tego dnia było dość chłodno, a słońce tylko lekko prześwitywało zza chmur.  Zatrzymali się w jednej z piekarnio-kawiarni w pobliżu sklepu Aveline'a, żeby zjeść posiłek. Avery podał dziewczynie kartę, sam zamawiając rogalika z konfiturą i jogurtem, i owocową herbatę.

Całe zajście miało miejsce w całkowitej ciszy. Prawdopodobnie Avery błogosławil w myślach to, że nareszcie znalazło się coś, co zamknęlo jej usta.

Nastrój Paryża zdawał się idealnie pasować do jej własnego. Zimno, wietrznie i stosunkowo ciemno. Kiedy weszli do niewielkiej knajpki Nathalie zamówiła omlet ze świeżym pieczywem (wcale nie dlatego, że po raz kolejny była to jedna z niewielu rzeczy, która zrozumiala z menu) i kolejną kawę z mlekiem. Kawa zmieniała świat i ratowała życia. A przynajmniej przydałoby się, żeby to teraz zrobiła.

Pogoda za oknem zmieniała się z chwili na chwilę i właśnie zaczął siąpić deszcz.

Nie przybyli do Anglii, wiec angielska pogoda przybyła do nich. Dźwięk padającego deszczu był uspokajający. Na początku było to ciche syczenie drobniusieńkich kropel rozwiewanych wiatrem, kropel niewiele większych od mgły. Potem nastało miarowe dudnienie jak tętent kopyt stada abraksanów zanim wzniosą się w powietrze. Popijał owocową herbatę małymi, wolnymi łykami. Była lekko kwaśna, ale nie dodał do niej cukru. Efekt potęgował słodki smak rogalika, który kruszył się za każdym dotknięciem. Patrzył w okno zamyślonym wzrokiem. Nie poświęcał dziewczynie zbyt wiele uwagi. Przed deportacją mieli jeszcze trochę czasu. Nie miał pojęcia na co powinni go spożytkować. Gdyby nie deszcz, mogliby po prostu włóczyć się bez celu dla rozprostowania nóg.
- Jedz - przypomniał, właściwie nawet na nią nie patrząc. Jego głos był beznamiętny i chłodny. Nie niósł ze sobą żadnych emocji.

- Jem - odpowiedziała cicho, jednak nie opanowała ledwie wyczuwalnej nuty irytacji, która zadrgała w tym słowie, gdy odsuwała od ust filiżankę z białą kawą. Praktycznie bielusieńki, gorący omlet ze szczypiorkiem, szynką i pieczarkami był naprawdę smaczny, podobnie chrupiące kawałki bagietki. Nie miała zamiaru decydować się na śmierć głodową, przynajmniej na razie.

Rozglądał się niespiesznie po restauracji, poprawiając lekko szatę. Czuł chłód wdzierający się do pomieszczenia za każdym razem, kiedy ktoś otwierał drzwi. Rzucił na siebie krótkie zaklęcie ogrzewające. Nie miał pojęcia, czy powinien rzucić podobne na dziewczynę, więc nie zrobił niczego. W głowie narzekał, że Francuzi nie podawali do rogalików gorącego mleka. To było jedyne na co miał teraz ochotę. Zakołysał się na krześle, bawiąc się serwetką, zwijając ją w palcach w rulon. Jego długie włosy zdawały się zwracać uwagę gości restauracji, widział już kilka zaciekawionych spojrzeń rzuconych w jako kierunku. Ignorował je całkowicie, znudzony. Kiedy dziewczyna zjadła już śniadanie, zapłacił rachunek i skierował ją do wyjścia z lokalu.
-

Zatrzymała się na chwilę w drzwiach knajpki, widząc... teraz już całkiem konkretną ścianę deszczu. Reakcja była bardziej odruchowa niż świadoma, jednak nim zdążyła cokolwiek zrobić, a bez różdżki i parasola nie miała zbyt wiele opcji, Matthew wyczarował nad ich głowami osłonę przeciwdeszczową.

Odruchowo obróciła w jego stronę głowę i skinęła głową. Jednak gdy ruszyli wzdłuż uliczki, przystanęła na chwilę. Spośród dudnienia deszczu przebijał się cichy, żałosny dźwięk.

- Możemy tam podejść? - zapytała, wskazując dłonią w stronę zaułka, z którego jak jej się zdawało dobiegał dźwięk.